Πολιτικός μηχανικός

Κάθε φορά που φεύγω στενοχωριέμαι

Πήγα στη Τζιά το ’78 πρώτη φορά. Μου άρεσε πολύ και άρχισα να αγοράζω εκτάσεις γης. Η Τζιά από ορθολογικής πλευράς είναι ένα νησί κοντά στην Αθήνα και τότε ήταν υπό ανάπτυξη. Μου άρεσε πάρα πολύ η θάλασσα, το Αιγαίο γενικά, οι Κυκλάδες. Την ενδοχώρα της τη γνώρισα και την αγάπησα λίγο αργότερα, με αντάμειψε για αυτό.

Πηγαίνω δυο φορές την βδομάδα και κάθε φορά που φεύγω στενοχωριέμαι. Καταρχήν η Τζιά είναι ένας αφιλόξενος τόπος, αλλά αν την ανακαλύψεις σε ανταμείβει. Έχει τρομακτικές αντιθέσεις, το νησί το ίδιο.

Ξεκινώντας την ανατολή από την Καρθαία, μετά σιγά σιγά μέσα από τα μονοπάτια, περνάς από τη Χώρα για να καταλήξεις το ηλιοβασίλεμα στο Βουρκάρι. Έχει τρομακτικές αντιθέσεις. Δεν υπάρχει μεριά της που να μη μου αρέσει. Όλα τα αρνητικά της έχουν διαγραφεί και έχουν μείνει μόνο τα θετικά.

Ως μηχανικός και σε συνεργασία με τον αρχιτέκτονα Θανάση Κυρατσού κάναμε μια κατασκευαστική εταιρία «Blue Mountain», το 1990. Σε τέσσερα από τα ωραιότερα σημεία του νησιού στο Μαβραμπέλι, στον Όρμο των Ξύλων, στην Κόκα και στις τρεις αμμουδιές, κοντά στις καταπληκτικές παραλίες με δυτικό προσανατολισμό και θέα το ηλιοβασίλεμα και το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου πελάγους, βρίσκονται τέσσερα διαφορετικά οικιστικά projects με αρχιτεκτονική εμπνευσμένη από τα παραδοσιακά τζιώτικα σπίτια και τη μακρά και αρχαία ιστορία του νησιού. Είναι απόλυτα προσαρμοσμένα στις σύγχρονες απαιτήσεις της ποιότητας και της ευζωίας και έχουν την εικαστική αύρα και τα vibes που περιβάλλουν τον τόπο αυτό. Οι κατοικίες είναι φτιαγμένες από πέτρα και ξύλο, σεβόμενοι το φυσικό τοπίο της Κέας.

Ο κόσμος που έρχεται και αγοράζει τα σπίτια δεν είναι κοντά πάντα στα δικά μας κριτήρια. Πολλές φορές δε μπαίνει στη διαδικασία της γνωριμίας του νησιού, του αρκεί η καλή θάλασσα και το φαγητό στο Βουρκάρι. Τα τελευταία χρόνια είχε αυξηθεί πολύ το ποσοστό αυτού του κοινού.

Ευτυχώς η κρίση θα αλλάξει τη νοοτροπία των ανθρώπων. Αυτή τη στιγμή βλέπω ότι η Τζιά πλέει μόνη της. Είναι τυχαία η εξέλιξή της. Πιστεύω ότι εδώ ισχύει το «άλλος αποφασίζει και άλλος πληρώνει».

Το νησί ζει από τους ξένους που δεν έχουν λόγο και δυστυχώς η κάθε προσπάθεια που γίνεται από αυτούς πάει ή πήγαινε χαμένη. Μέχρι τώρα αποφασίζουν οι ντόπιοι.

Είμαστε απογοητευμένοι από όλες τις προτάσεις που κάναμε και πήγαν χαμένες. Βλέπουμε και την αδιαφορία των εποίκων. Πρέπει να γίνουν πολλές αλλαγές, η κυριότερη είναι στη νοοτροπία όλων μας. Υπάρχουν λύσεις στο νησί. Ο τουρισμός είναι ίσως η βασικότερη λύση. Εάν μιλάμε για ένα τουρισμό που θα αντιγράψει άλλες περιοχές, είναι αποτυχία. Μιλάμε για τον τουρισμό που θα αναπτυχθεί μελετώντας τις συνθήκες του τουρισμού και αναπτύσσοντας και αξιοποιώντας περιοχές και προϊόντα που ξεχαστήκανε ή αγνοηθήκαν από την ανάπτυξη μόνο της ανοικοδόμησης του νησιού. Υπάρχουν σοβαροί αρχαιολογικοί χώροι όπως της Καρθαίας ισάξιας της Λίνδου, που θα πρέπει να αναπτυχθούν. Υπάρχει από την πλευρά των προϊόντων τη «μαυρούκα», το παραδοσιακό τζιώτικο κρασί που θα μπορούσε να καλλιεργηθεί στις πλαγιές της Κάτω Μεριάς και να αναβιώσουν κάποια κτηνοτροφικά προϊόντα, όπως επίσης, μη ξεχάσουμε και τις ιστορικές διαδρομές του νησιού. Αυτά όλα θα παρατείνουν τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου και θα δώσουν κάποιες νέες θέσεις εργασίας.