Κατασκευαστής

Ράλι αντίκα

Επισκεπτόμουν το νησί από το ’62. το ’80 ξεκίνησα το δικό μου σπίτι και άρχισα να σκέπτομαι να φύγω από την Αθήνα, το οποίο κατάφερα στα μισά του ’90. έτσι, το ’97 ήρθα και εγκαταστάθηκα στο νησί, αφού μου πήρε δύο χρόνια να κλείσω το μεγάλο γραφείο που είχα στην Αθήνα ως μηχανικός και κατασκευαστής.

Βέβαια, από την Αθήνα βρέθηκα σε μια μικρή κοινωνία και αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Τα ζύγισα και είδα ότι ήταν πιο πολλά τα συν και έτσι έμεινα μόνιμα.

Είμαι ιδιαίτερα κοινωνικός και ιδιαίτερα μοναχικός. Αυτά τα δύο με βοήθησαν πολύ στην προσαρμογή μου. Το κοινωνικό κομμάτι του χαρακτήρα μου εφαρμόζει καλύτερα το χειμώνα στο νησί. Όταν πήγα, υπήρχαν ήδη ντόπιοι μηχανικοί και προσπαθούσαν να προφυλάξουν τα συμφέροντά τους στο έπακρο.

Ήταν δύσκολο για μένα στην αρχή. Από τους ντόπιους δουλειά δε μπορούσα να πάρω. Έτσι, έστησα το μεσιτικό γραφείο που μου έφερνε πελατεία.

Το ‘80 ξεκίνησε η μελέτη από το υπουργείο ΥΠΕΧΩΔΕ για χωροταξικά σχέδια στο νησί. Εγώ, ο μόνος μηχανικός που έμενε στο νησί, έκανα ανάλυση των προτάσεων. Θυμάμαι ότι δούλευα 250 ώρες το μήνα για αυτές τις προτάσεις. Έκανα λαϊκές συνελεύσεις, κάναμε ψηφοφορίες για τις προτάσεις, έτρεχα να ενημερώσω τους κατοίκους σε όλο το νησί. Δυστυχώς, απ’ όλη αυτή την προσπάθεια πήρα μόνο απογοήτευση. Δε θα ξεχάσω μια συγκέντρωση που έγινε με τον υπεύθυνο του υπουργείου για να μας ενημερώσει αυτοπροσώπως.  Εγώ ήμουν αντιπρόσωπος των κατοίκων και είχα εξουσιοδοτηθεί για να μιλάω εκ μέρος τους. Όταν άρχισε η ενημέρωση και ο προϊστάμενος του υπουργείου έλεγε τις προτάσεις του, εγώ μια μια με επιχειρήματα τα απέρριπτα, διότι ήταν προτάσεις που δεν ταίριαζαν ούτε στο ύφος, ούτε στο μέγεθος του νησιού μας. Τότε γυρνάει ο προϊστάμενος και μου λέει, δε δικαιούστε να ομιλείτε διότι έχετε χτίσει τη μισή Τζια. Βεβαίως εγώ σταμάτησα και κανείς από τη ομήγυρη δε σηκώθηκε να με υποστηρίξει. Το χωροταξικό δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα. Όσες προτάσεις είχα κάνει στο δήμο έπεσαν στο κενό, σχετικά με τα πολεοδομικά δεδομένα την εποχή της μεγάλης ανόδου του νησιού, διότι πιστεύω ότι μόνο συλλογικά θα μπορούσαν να βρεθούν οι σωστές λύσεις για τη σωστή ανάπτυξη του νησιού.

Επίσης, θα αναφέρω άλλο ένα παράδειγμα κακής κρίσεως των αρχών του τόπου για την ανάπτυξη του νησιού. Το ’91 εγώ ως λάτρης των παλιών αυτοκινήτων και μέλος της λέσχης πρότεινα να γίνει στο νησί «ράλι αντίκα». Είναι γνωστό ότι οι ιδιοκτήτες είναι άνθρωποι καλής οικονομικής κατάστασης. Έτσι, δεν είχαμε ανάγκη να μας βοηθήσει κάποιος. Πρότεινα λοιπόν στο δήμο τη βραδιά της απονομής να εμφανιστεί και να καλωσορίσει και να απονείμει τα βραβεία ο τότε δήμαρχος.  Η απάντηση ήτανε «βρε Στράτο μου, που θα παρκάρουν τόσα αυτοκίνητα, δε πάτε σε κανένα άλλο νησί;». Ε μετά από αυτό, όπως καταλαβαίνεις δεν ξαναπροσπάθησα. Πιστεύω ότι το λάθος ήταν ότι δεν υπήρχαν στόχοι ξεκάθαροι, μακροπρόθεσμοι και συλλογικοί. Σήμερα πρέπει να γίνει πολύ δουλειά για να αλλάξουν τα πράγματα. Πιστεύω ότι οποιαδήποτε ανάπτυξη περιέχει και καταστροφή.